«۶۰ درصد سالمندان ایران تنها زندگی میکنند و بسیاری از آنها بدون حمایت خانوادگی روزگار میکنند» این را رئیس سازمان بهزیستی سیدجواد حسینی میگوید. طبق نظر کارشناسان تنهایی سالمندان یک بحران است که نیاز به توجه فوری دارد.
در گذشته سالمندان تنها نبودند؛ خانوادهها بزرگتر بودند، چند نسل در کنار هم زندگی میکردند و تعداد فرزندان بیشتر بود، اما با تغییر سبک زندگی، کاهش فرزندآوری و کوچکتر شدن خانوادهها، سالمندان بیش از گذشته تنها ماندند.
اکنون ۱۲ درصد جمعیت کشور سالمندند و تا سال ۱۴۳۰ این رقم به ۳۲ درصد میرسد؛ یعنی ایران جزو ۱۰ کشور پیر جهان خواهد بود. از هر ۱۰ ایرانی امروز یک نفر سالمند است و ۲۵ سال بعد این عدد به ۳ نفر میرسد؛ مثلا در اتوبوسی ۳۰ نفره، ۱۰ نفر سالمند خواهند بود.
در بسیاری از کشورهای غربی، پیوند خانوادگی کمرنگتر است و سالمندان بیشتر به خانههای شبانهروزی سپرده میشوند؛ برای نمونه در آلمان و فرانسه بیش از ۳۰ درصد سالمندان در این مراکز زندگی میکنند و گاه تنها ملاقات کنندگانشان پرستاران هستند.
جامعهشناس مهرداد قاسمی معتقد است که «تنهایی سالمندان بخشی طبیعی از زندگی مدرن است و باید آن را پذیرفت.»، اما در مقابل، روانشناس، زهرا موسوی میگوید: «ضمن اینکه حفظ پیوندهای خانوادگی سلامت و ارزشهای فرهنگی را تضمین میکند اگر این تنهایی با شبکههای حمایتی و مشارکت اجتماعی همراه نشود، به یک بحران بدل میشود و سلامت سالمندان را تهدید میکند.
کارشناسان تأکید دارند که راه مقابله با تنهایی سالمندان، بازگشت به ارزشهای خانوادگی است. بهجای سپردن سالمندان به خانههای شبانهروزی، میتوان خدمات «مراقبت ساعتی» را گسترش داد و دولت هم با مرخصی ویژه به خانواده، یارانههای حمایتی و ایجاد مراکز محلی به پاتوقهای سالمندان بدون فرزند نیز میتواند موثر باشد.
نظر شما