در دل دشتهای سوزان سیستان، آنجا که روستای کوچک «کفتارگی» با بادهای تند و روزهای سخت دستوپنجه نرم میکند، زنی ایستاده است که قصهاش بوی ایستادگی میدهد. آرزو ظریف، زن سرپرست خانواریست که همسرش بر اثر بیماری از کار افتاده و سه فرزندش امید زندگیاش هستند.
آرزو، در میان تنگناهای معیشتی، به سراغ میراث زنان سیستان و بلوچستان رفت؛ سوزندوزی. هنری که تار و پود آن نه فقط از نخ، که از تاریخ، هویت و نجابت زنان این دیار بافته شده است. او تنها نماند؛ هفت زن دیگر از زنان تحت پوشش بهزیستی زهک، با دغدغههایی مشابه، به او پیوستند.
با حمایت بهزیستی شهرستان زهک و دریافت تسهیلات بلاعوض، این زنان تعاونی خود را با نام نمادین «ظریف دوچ» پایهگذاری کردند. «دوچ»، واژهای محلیست در زبان بلوچی، که یادآور دقت، زیبایی و ریشههای فرهنگی است.
کارگاه خانگی آنها حالا به کارگاهی برای زندگی تبدیل شده؛ جایی که شالها، رومیزیها و پارچههای دستدوز از خانههای گِلی کفتارگی، راهی نمایشگاههای استانی و ملی شدهاند. فروش محصولات با برند "ظریف دوچ" از طریق فضای مجازی و بستر باسلام نیز زمینهساز درآمد و دیدهشدن بیشتر آنان شده است.
اکنون، آرزو و همراهانش دیگر تنها مادر یا مددجو نیستند؛ آنها کارآفریناند، زنانی که با همت و پشتکار، از دل خاک، شکوفه زدهاند.
در همین رابطه، فاطمه راشکی، رئیس اداره بهزیستی شهرستان زهک با اشاره به نقش مؤثر این گروهها گفت: در حال حاضر، سه تعاونی و گروه همیار از زنان سرپرست خانوار تحت حمایت بهزیستی در شهرستان زهک فعالاند که در حوزههایی همچون صنایعدستی، خیاطی و خدمات محلی فعالیت میکنند. این گروهها با هدف ایجاد اشتغال پایدار، خودباوری و کاهش وابستگی اقتصادی زنان شکل گرفتهاند و در بسیاری موارد موفق به تغییر روند زندگی خود شدهاند.
راشکی تصریح کرد : گروههای همیار زنان سرپرست خانوار یکی از مهمترین الگوهای توانمندسازی در بهزیستی بهشمار میآیند. این گروهها نهفقط بستری برای اشتغال، که محلی برای رشد اجتماعی، افزایش مهارت و مشارکت اقتصادی زناناند.
«ظریف دوچ» امروز فقط یک برند سوزندوزی نیست؛ نماد پیوند زنان، هنر و امید است. نمادی از این حقیقت که اگر دستی باشد برای یاری، و دلی باشد برای خواستن، حتی در دورافتادهترین روستاها، میتوان زندگی را از نو نوشت.
نظر شما