برگزاری جشن به مناسبت هفته جهانی ناشنوایان

به بهانه هفته جهانی ناشنوایان دور هم جمع شده‌اند تا یکدیگر را ببینند و دیداری تازه کنند. در سکوت، بدون موسیقی، بدون نمایش، بدون هیچ کلام و حرفی از طریق دست‌هایشان با یکدیگر ارتباط برقرار می‌کنند، جشن می‌گیرند و می‌خندند.

مدیرکل و معاون توانبخشی بهزیستی خراسان رضوی از ابتدای مراسم در این جشن حضور می‌یابند. افراد ناشنوا با کمر خم کردن، دست دادن و... تلاش می‌کنند تا با افراد سالمی که در جمع‌شان حضور دارند، ارتباط برقرار کنند، خوش‌آمد می‌گویند و ابراز شادمانی می‌کنند. از ما پذیرایی می‌کنند و به هر طریقی شده سعی می‌کنند که در مراسم‌شان به ما نیز خوش بگذرد.

سوالی که برایم مطرح می‌شود این است که ما به عنوان افرادی سالم زمانی که با یک فرد ناشنوا مواجه می‌شویم چقدر تلاش می‌کنیم که آنها را در جمع‌مان بپذیریم؟! از طریق شمرده صحبت کردن و با آرامش حرف زدن به آنها کمک کنیم تا لب‌خوانی کنند و با ما ارتباط برقرار کنند؟! آیا اگر یک فرد ناشنوا در میان افراد سالم حضور یابد، به او خوش می‌گذرد یا طرد می‌شود؟! آیا در تعاملات روزمره اگر در یک مکان عمومی با یک فرد ناشنوا مواجه شویم، تلاش می‌کنیم که با شمرده صحبت کردن یا از طریق یادداشت کردن او را راهنمایی کنیم یا برعکس زمانی که ببینیم صدای‌مان را نمی‌شنود، راه‌مان را کج می‌کنیم و حوصله‌ای به خرج نمی‌دهیم؟! به این می‌اندیشم که چقدر به مسئولیت اجتماعی خود در خصوص ناشنوایان توجه کرده‌ایم؟!

مدیر کل بهزیستی خراسان رضوی در این مراسم با زبان اشاره با افراد ناشنوا ارتباط برقرار می‌کند. به تخصص اصلی خود که شنوایی‌شناسی است، اشاره می‌کند و از ارادت قلبی و علاقه خود به افراد ناشنوا سخن می‌گوید و تاکید می‌کند که تمامی مشکلات و مسائل آنها را با تمامی وجود لمس و درک می‌کند و از هیچ تلاشی برای بهبود وضعیت آنها و رسیدگی به مطالبات و خواسته‌های آنها دریغ نمی‌کند. در نهایت به پاس قدردانی از رییس کانون ناشنوایان استان خراسان رضوی در پیگیری و مطالبات افراد ناشنوا، تقدیرنامه‌ای را به خانم معصومه ترابی مقدم تقدیم می‌کند.

افراد ناشنوا اطراف معاون توانبخشی حلقه می‌زنند. از یکی از دوست‌هایشان که به‌صورت توامان دارای معلولیت بینایی و شنوایی است و در آن جمع نیز حضور دارد، صحبت می‌کنند. از سختی‌هایی که تجربه کرده و علیرغم همه محدودیت‌هایی که دارد، اما دوستانش امسال او را با خود به کربلا برده‌اند، می‌گویند. آقای علیزاده ضمن تقدیر از افراد ناشنوا بخاطر کار بزرگ و انسان دوستانه‌شان، هرکدام را به نحوی راهنمایی می‌کند و نحوه پیگیری مطالبات‌ و خواسته‌های‌شان را به آنها ‌را آموزش می‌دهد. قول مساعد برای رسیدگی به وضعیت مددجو را می‌دهد و برای برخی از افراد که موضوع آنها نیازمند رسیدگی سریع و فوری است زمانی را برای مراجعه به ایشان و پیگیری امور آنها در جلسات ملاقات مردمی مشخص می‌کند.