دکتر «امیر ولی عضدزاده» به مناسبت هفته افراد دارای معلولیت در یادداشتی نوشت: زندگی ماشینی و انباشت شهرها از خودروها و موتورسیکلت ها، ناایمن و غیراستاندارد بودن راهها و جاده ها، فرهنگ ناصحیح شهر نشینی، آداب و رسوم نه چندان درست به ارث رسیده از پیشینیان ، ازدواج های فامیلی موجب رشد و گسترش روز افزون معلولیت در جامعه شده و هیچ فردی در برابر آن مصونیت صددرصدی ندارد.
آمار ۱۰ درصدی اعلام شده از سوی سازمان جهانی بهداشت در خصوص تعداد معلولان در جوامع گوناگون ، آمار نگران کننده ای است که در جوامعی مثل جامعه ما حادتر و بغرنج تر به نظر می رسد بویژه اگر عواقب و عوارض هرگونه معلولیت چه از جنبه های مادی و چه از جنبه های معنوی بر فرد معلول ، خانواده او و نیز جامعه ای که فرد معلول در آن زندگی می کند و میزان هزینه های مرتبط با درمان و توانبخشی معلولین مورد تأمل و محاسبه قرار گیرد.
معلولیت در کمین تک تک ماست
عضدزاده در بخش دیگری از یادداشت با بیان این که روز جهانی معلولین بهانه ای است و تنها بهانه ای تا هشداری باشد به یکایک آحاد جامعه که معلولیت در کمین تک تک آنان است، تصریح کرد: و این روز هشداری است به همه ما، تا قدر عافیت و سلامت بدانیم و برای پیشگیری از معلولیت در حد توان بکوشیم که « خود کرده را تدبیر نیست »
بزرگترین پیام روز جهانی معلولین برای ما این است که معلول را تافته ای جدا بافته ندانیم، موجودی که از کره ای دیگر، فضایی دیگر و شاید جهانی دیگر به این جهان پای نهاده، موجودی که نه او را با ما کاری است و نه ما را با او کاری، بلکه بر عکس تلنگری است بر ما که شاید ما نیز روزی به درد او دچار گردیم و در فراق سلامت انگشت حسرت به دندان بخائیم و چشم انتظار کمک و مساعدت آنانی باشیم که از نعمت سلامت به حد کفایت برخوردارند کسانی که شاید آنان نیز ما را فراموش کرده باشند.
سوم دسامبر "روز جهانی معلولین " تلنگری است به مسئولان و دولتمردانی که شاید ناخواسته در هیاهیوی امور روزمره، این بخش از جامعه را و این بزرگترین اقلیت جوامع را به فراموشی سپرده و از مشکلات آنان غافل مانده اند اقلیت بزرگی که به سبب کم توانی، کمتر در جامعه حضور داشته و ناگزیر کمتر به چشم می آیند.
مشکلات جامعه معلولین
این پزشک عمومی در ادامه نوشت: معلولان و کم توانان با مشکلات پرشماری روبرویند که از آن جمله آنها می توان به اشتغال، مسکن، ازدواج و از همه مهمتر دسترس ناپذیری اماکن شهری اشاره نمود و پر بیراهه نیست اگر گفته شود که بزرگترین مشکل و دغدغه معلولان و کم توانان، دسترس ناپذیری شهرها و ناسازگاری و تطابق نداشتن شیوه طراحی شهرها با نیازهای افرادی است که درجاتی از کم توانی جسمی و یا ذهنی دارند و بدین سبب ناخواسته مجبورند که در کنج خانه ها و آسایشگاه ها روزها را شب و شبها را صبح کنند.
روز جهانی معلولین هشداری است به همه ما که معلولان نیز هستند، وجود دارند و وجود خواهند داشت، نیاز آنان نیاز ماست و مشکل آنان مشکل ما، معلولان برادران و خواهران ما هستند که دیوار به دیوار ما در این شهر ساکن اند، معلولان شهروندان این اجتماع اند به مثابه ما، آنان شهروندان این جامعه اند اما نه شهروندان درجه دو که شهروندان درجه اول این اجتماع اند و از همان حقوقی برخوردارند که همه ما برخورداریم و اگر کمبودی هست و از حقوقی محروم مانده اند نه جرم آنان است که این جرم نابخشودنی ما است که برادران و خواهران و همشهریان خویش را از اصلی ترین حقوقشان تنها بدلیل معلولیت محروم کرده ایم.
پس وظیفه تک تک مردم و مسئولین است که نسبت به اعاده حقوق حقه معلولان دست یاری بهم دهند و در ساختن شهری و جامعه ای در خورد آنان بکوشند، جامعه ای که هر شهروندش با هر درجه ای از توانایی و ناتوانی قادر به استفده از امکانات شهری باشد، جامعه ای که در آن بینا و نابینایش از شغل مناسب برخوردار بوده و نابینایی و ناشنوایی سد راهی برای سدجوع نباشد! جامعه ای که آحاد شهروندانش و به ویژه معلولان در آن نقش آفرین بوده و در فعالیتهای اجتماعی مشارکت نمایند.
نظر شما