«نت گمشده»؛ نمایشی که قلب‌ها را به نوای امید پیوند می‌زند

داستان حول محور دختری می‌چرخد که پس از مرگ پدر، در انزجار و ترس زندگی می‌کند و دنیایش را تاریکی فرا گرفته، با حضور مادر مهربان و حمایت‌های او، همراه با ورود هوشمندانه سامان، نوازنده‌ای که نقش کلیدی در بازسازی روحی دختر دارد، مسیر زندگی او آرام‌آرام به سوی نور و شادی تغییر می‌کند. منیژه کجویی، بازیگر نقش مادر، درباره این نمایش گفت:«نت گمشده» نمایشی خاص و پر احساس است. نقش من در این اثر، حمایتی و پرقدرت است؛ نقشی که با حضورش، دختر را از دل غم‌ها و ترس‌ها بیرون می‌آورد و نشان می‌دهد چگونه عشق و یاد عزیزان می‌تواند دوباره زندگی را پر از آرامش کند. وی با اشاره به صحنه‌ای تأثیرگذار ادامه داد: در اوج داستان، دختر با کمک سامان موفق می‌شود نوای ضبط‌شده پدرش را بشنود؛ لحظه‌ای که پلی میان گذشته و حال، غم و امید و نشان‌دهنده قدرت بی‌بدیل ارتباط انسانی و هنر است. مجتبی قدیری، بازیگر نقش سامان و تنظیم‌کننده موسیقی، نیز درباره پیام نمایش گفت: «نت گمشده» می‌خواهد نشان دهد معلولیت، محدودیت نیست و هنر، به‌ویژه موسیقی، می‌تواند زندگی انسان‌ها را تغییر دهد و الهام‌بخش امید باشد. وی افزود: نقش سامان فراتر از همراهی هنری نمادی از کسانی که با هنرشان، دل‌ها را درمان می‌کنند و به دیگران کمک می‌کنند تا از غم به سوی شادی حرکت کنند. قدیری اظهار داشت: موسیقی و صدای ضبط‌شده پدر، به عنوان نمادی از حیات و ارتباط، روشنایی دوباره‌ای در تاریکی زندگی ایجاد می‌کند و نمایش مخاطب را دعوت می‌کند تا به توانایی‌های هنری و ظرفیت‌های انسانی نگاه نوینی داشته باشد. قدیری گفت: این اثر سه‌اپیزودی با رویکردی فلسفی و روان‌درمان‌محور، تلاش می‌کند مخاطب را از مسیر درد و فقدان به سمت امید، هم‌صدایی و خودآگاهی هدایت کند. موسیقی و صدا در این نمایش جایگزین سکوت و غم می‌شوند و مخاطب را به لمس حقیقت با دل فرا می‌خوانند. در این نمایش، منیژه کجویی، فاطمه کاظمیان و مجتبی قدیری به ایفای نقش پرداخته‌اند. اسماعیل فلاح علاوه بر نویسندگی و کارگردانی، آهنگسازی و ترانه‌سرایی اثر را نیز بر عهده داشته و طراحی نور و پوستر توسط امید فلاح و طراحی پوستر، بروشور و افکت‌ها توسط نوید فلاح انجام شده است. فرهاد عاشقی نیز به عنوان مشاور پروژه، گروه را همراهی کرده است. «نت گمشده» با بهره‌گیری از مؤلفه‌های سایکودرام، مسیری برای رهایی خویشتن، تخلیه هیجانی و آشتی با خودِ درون ارائه می‌دهد و نشان می‌دهد چگونه هنر می‌تواند راهی برای ارتباط سالم‌تر با درون و جهان بیرون باشد. این اثر، مخاطب را به هم‌صدایی، بازاندیشی و تجربه امید دعوت می‌کند و تجربه‌ای متفاوت و ماندگار در تئاتر معاصر رقم می‌زند.