در فرهنگ اصیل اسلامی - ایرانی، معلولیت نه ناتوانی، که آینهایست برای تجلی ارادهی الهی در وجود انسان.
این فرهنگ ژرف به ما میآموزد که معیار سنجش انسان، توان روح اوست، نه توان جسم.
تاریخ ما سرشار از نامهاییست که با جسمی ناتوان، اما روحی سترگ، قلههای بلند انسانیت را فتح کردهاند. بیایید در نگاه خود بازنگری کنیم. بیایید جامعهای بسازیم که در آن، تفاوت نه ضعف، که موهبتی الهی تلقی شود.
جامعهای که در آن، هر انسان، با هر توانایی، بتواند نقش یگانهاش را در تابلوی رنگارنگ زندگی ایفا کند. زیرا بزرگترین محدودیت، در نگاه ماست؛ نه در چشمان آنها.
نظر شما