چقدر زیبا فانی بودن و بی ارزشی دنیا را با این جمله بازگو میکردی، چقدر زیبا سادگی و نوع دوستی را با این جمله یادآوری میکردی..
با اینکه چند ماهیست که با عزت و افتخار بازنشسته شدی و کم کم به نبودنت داشتیم عادت میکردیم ولی امروز با شنیدن خبر کوچ همیشگی ات چقدر نبودنت را بیشتر حس کردیم...
کمتر همکاری است که در ماموریت‌ها با او همراه نبودی، همه به شوخ طبعی ات معتاد شده بودیم و چهره خندان و خوش قلب و صدای سرشار از نشاط تو هنوز در گوش تک تک ما می پیچد...
قاب چهره ات برای ما همان چهره خسته ات از پیچ و خم جاده ها در ذهنمان مجسم است که آنرا در پس لبخند همیشگی میپوشاندی و هنگام اذان با آستین بالا زده و وضو گرفته به پیشگاه الهی میرفتی...
نمیدانم الان با کدام آسمانی همنشین شده ای و یک دنیا عزای بازماندگان و همکارانت را به نظاره نشسته ای ولی این را بدان که جای خالی ات برایمان خیلی خیلی حس می شود...
به همین چند سطر از دل پر از اندوه بسنده میکنم چراکه نه می توانم حق مطلب را در وصف تو ادا و بی شک در برابر تقدیر الهی نیز حرفی نمی ماند...
به احترام مقام پدرانه ات و پیشکسوت بودنت در مجموعه بهزیستی با اشکهای یادگارت "مهرداد" و مابقی فرزندانت اشک غم می ریزیم و خاطره ات در دلهایمان را با ذکر فاتحه و صلوات گرامی می داریم.
یادداشت: آزاده خرم
شامگاه چهارم اردیبهشت ماه
نظر شما