معلولیت هرگز خط پایانی بر تواناییهای انسان نیست؛ بلکه دریچهای است به سوی قلمرویی از شگفتیها.
در این مسیر، هنر به زبانی بیکلام تبدیل میشود که از عمق روح سخن میگوید؛ نقاشیهایی که با پا خلق میشوند و نغمههایی که از دل سکوت میجوشند.
ورزش نیز عرصهایست برای نمایشی از ارادهای پولادین؛ جایی که جسم، تنها ابزاری برای پرواز روح میشود.
در همتنیدگی این سه، حماسهای از پیروزی انسان بر محدودیتها شکل میگیرد؛ هنرمندی که تفاوتهایش را به اثری جاودانه بدل میکند و ورزشکاری که با هر حرکت، دیوارهای ناتوانی را فرو میریزد.
این پیوند ناگسستنی فریاد میزند: معلولیت، پلیست به سوی اوج شکوه انسانی!













نظر شما