مجید فولادیان افزود: در گذشته و در میان نسل‌های قبل شاید آنچه امروزه از مصادیق کودک آزاری شمرده می‌شود، نرم طبیعی جامعه بود . فرهنگ عامه مردم در خانواده، مدارس و محیط‌های دیگر به‌گونه‌ای بود که برخی از همان رفتارها امروزه جزء مصادیق کودک‌آزاری به‌شمار می‌رود. به‌مرور زمان با حساسیت‌های پیش آمده میزان کودک آزاری در کلیت کاهش یافته و مسائل مربوط به کودکان به مسئله اجتماعی تبدیل گردیده است. بنابراین به یقین می‌توان گفت که میزان کودک‌آزاری نسبت به گذشته کاهش پیدا کرده است.
وی درخصوص نتایج پژوهش انجام گرفته در حوزه کودک‌آزاری، گفت: برخی از پرونده‌های بهزیستی را به صورت تصادفی انتخاب و تحلیل کردیم. نتایج حاصل از این پژوهش بیانگر آن است که بیشتر گزارشات کودک آزاری خصوصا موارد حاد مربوط به مناطق حاشیه شهر و کم‌برخوردار است. سن ۵تا۱۰سالگی، سن بحرانی کودک آزاری است و بیشتر در این سنین اتفاق می‌افتد. فرد آزاردهنده معمولا منزوی و بیکار بوده یا اکثر آنها شغل پاره وقت و موقت داشتند. براساس آمار استخراج شده از این پژوهش، محلات پنجتن، مشهدقلی و زرکش دارای بیشترین میزان کودک آزاری در مشهد بوده‌اند.نسبت کودک آزاری به جمعیت محلات نیز حاکی از این است که این محلات بیشترین نسبت کودک آزاری را دارند.
دانشیار گروه علوم اجتماعی دانشگاه فردوسی مشهد در این جلسه گزارش کاملی در خصوص پژوهش انجام گرفته در حوزه کودک‌آزاری ارائه کرد و گفت: کودک‌آزاری مانع رشد و جامعه‌پذیری صحیح کودکان می‌شود و کودک بقیه‌ی عمرش را با زخم‌های روحی، عاطفی، فیزیکی و ذهنی سپری خواهد کرد. در نتیجه شناخت شرایطی که می‌تواند منجر به کودک آزاری گردد و رفع عوامل تحریک کننده در جهت رفع کودک آزاری امری حائز اهمیت است. پیامدهای ناگوار کودک آزاری تنها متوجه کودک و خانواده او نبوده و همه جامعه را در بر می‌گیرد زیرا کودکان آزاردیده امروز، اشخاص آزارگر فردا خواهند بود و این تسلسل همچنان ادامه خواهد داشت.
نظر شما