به گزارش روابط عمومی اداره کل بهزیستی استان البرز و به نقل از پایگاه خبری دیده بان البرز،همزمان با گرامیداشت روز جهانی افراد دارای معلولیت ،صدیقه صباغیان در یادداشتی آورده است: «معلولیت، محدودیت نیست»؛ جمله ای که بارها و بارها آن را شنیده و تکرار کرده ایم اما شاید بسیاری از ما آن را درک نکرده باشیم و با دیدن فرد دارای معلولیت فقط خدا را شکر کنیم.
امسال جشنواره تئاتر منطقه ای آفتاب، ویژه افراد دارای معلولیت در حالی برگزار شد که استان البرز چهار روز میزبان تعداد زیادی از عزیزانی بود که به نوعی دارای معلولیت بودند، افتخار پوشش خبری اجرای نمایش های این بهترین مخلوقات خدا در روزی زمین نصیب ما شد و با جان و دل پذیرای آن شدیم.
همنشینی با این عزیزان به ما ثابت کرد که خواستن، توانستن است. این چند روز معنای واقعی عشق، محبت، صبر، استقامت، تلاش، پشتکار و همت بالا در انجام کارهای سخت را از نزدیک حس کردیم و متوجه شدیم زندگی از نگاه این افراد چقدر متفاوت و زیباست.
آن ها آمده بودند تا ثابت کنند که با وجود مشکلات فیزیکی می توانند جزو بهترین ها باشند، حضور در کنار این پرتوانان، نور امیدی در دل ما روشن کرد و باعث شد بار دیگر به نحوه زندگی و تلاش های آن ها نگاه کنیم و باور داشته باشیم که واقعا معلولیت محدودیت نیست.
در ابتدای مسیر، هدف ما فقط پوشش خبری بود اما روزهای بعد، به شوق دیدن نگاه های معصوم، لبخندهای زیبا و کلام دلنشین آن ها کوله بار خبر را می بستیم تا در اشک و لبخندهای آن ها شریک باشیم. گرچه مشاهدات این چهار روز را نمی توان در چند سطر یا در چندین قاب تصویر گنجاند.
باید کنار آن ها بود تا آنان را حس کرد. برخی از این عزیزان که سال هاست میهمان ویلچرهای خود هستند و حتی برای دقایقی قادر به ایستادن روی پاهای خود نبودند، به خوبی توانستند ثابت کنند که ایستادگی، پا نمی خواهد، عزم و همت بلند می خواهد و باور و اراده.
عزیزانی که حتی یک بار هم دنیای رنگارنگ اطراف خود را با چشمان صورت تماشا نکرده و فقط با چشم دل و صداهایی که می شنوند، آن را حس کرده اند، جهان اطراف خود را چنان زیبا توصیف می کردند که ما با چشمان صورت به این خوبی به آن توجه نکرده ایم.
پسر نوجوانی که قادر نبود روی پاهای خود محکم بایستد و اگر دستش را رها می کردند شاید مهمان پارکت های کف سالن می شد، چنان از امید به زندگی سخن می گفت و برای فردای روشن خود آرزوهای زیبایی در سر داشت که دلت می خواست لحظاتی دنیا را از نگاه عمیق او به نظاره بنشینی.
با کوتاه قامتان زیادی در این اجراها همنشین و هم کلام شدیم که به همت بلندشان افتخار می کردند و مردانه پای خواسته های خود ایستاده و برای آن ها می جنگیدند و کوتاه آمدن در کارشان نبود. آن ها خواسته های به حق خود را در قالب نمایش به اجرا می گذاشتند تا فریادشان به گوش متولیان امر برسد.
همزمان با بیان درد دل ها و خواسته هایشان در قالب نمایش، اشک مهمان صورت کسانی می شد که با آن ها همدرد بودند و مشکلات مطرح شده را با تمام وجود حس می کردند. بعد از اجرای تئاتر همدیگر را در آغوش می گرفتند و به یکدیگر تبریک می گفتند.
گویی رقابتی در کار نبود، چون هر چه می دیدیم رفاقت و همبستگی بود. آن ها دستان یکدیگر را به گرمی می فشردند تا روحشان از زمین محدود، بلند و در آسمان نامحدود خداوند اوج بگیرد. اینجا بود که مطمئن شدیم خالق یکتا در آفرینش آن ها اشتباه نکرده است.
یقین پیدا کردیم که معلولیت، انعکاس نور و قدرت خداوند در مخلوقاتی است که با قابلیت ها و توانمندی های فراوان به این عرصه گیتی پا نهاده اند و ظرفیت های خود را با قدرت به رخ دیگران می کشند و سینه های خود را به مدال افتخار صبر و پشتکار مزین می کنند.
پیش از این تصور می کردیم آن ها چیزی را از دست داده اند اما پس از این چهار روز متوجه شدیم آن ها اصلا به از دست دادن فکر نمی کنند و هدفشان به دست آوردن هایی است که دنیا را هم برای خود و هم برای دیگران زیباتر می کند و این یعنی انتهای خوشبختی.
ما نیز چهار روز با لبخند آن ها لبخند زدیم و با اشک های آن ها اشک ریختیم، با زمین خوردن هایشان درد را و با برخاستن هایشان، ایستادگی را حس کردیم. ما به این باور رسیدیم که معلولیت پایان راه نیست بلکه آغاز مسیری پرمشقت، اما شیرین است.
ششمین جشنواره تئاتر منطقه ای آفتاب نیز با همه اشک ها و لبخندها به ایستگاه پایانی رسید اما دردهای افراد دارای معلویت پایان نیافته و خواسته هایشان همچنان پابرجاست، بیایید هوای معلولین را بیشتر داشته باشیم، دردهایشان را با گوش جان بشنویم و راهشان را هموار کنیم.
نظر شما