از زمانی که به دنیا آمده ابتدا در محیط مدرسه متوجه تفاوت خود با همکلاسی‌هایش شده، تفاوتی دارد که می‌گویند موجب محدودیتش نخواهد شد، اما برای عبور و مرور در خیابان‌های شهرش و یا استفاده از اتوبوس و مترو در طول یک روز بارها با مشکل مواجه شده است، بارها برای شغلی که توانایی‌اش را داشته اقدام کرده، اما به دلیل داشتن معلولیت نتوانسته است در شغلی که هم علاقه و هم امکان انجام آن را دارد مشغول به کار شود تنها به خاطر اینکه معلول است.
معلولان با تفاوتی که دارند حق زندگی، حق کار، حق تحصیل و ازدواج را دارند و نه باید مشکلات و کمبودها برای انجام امور روزانه خود باعث محرومیت این افراد از حقوق خود شود ، معلولیت پدیده‌ای است که در جهان عمومیت دارد و در همه جوامع اعم از توسعه یافته و یا توسعه نیافته مطرح بوده است، طبق آمارهای جهانی درباره معلولان بیش از یک میلیارد و یکصد میلیون معلول در دنیا وجود دارد که ۸۰ درصد از این معلولان در کشورهای جهان سوم یا در حال توسعه زندگی می‌کنند.
این در حالی است که حدود ۱۵ درصد از جمعیت ایران، برابر با ۱۲ میلیون نفر، را معلولان تشکیل می‌دهند، در دنیایی زندگی می‌کنیم که شرایط جامعه از نظر افزایش قیمت، تورم، بیکاری و... برای افراد سالم با سختی و مشکل مواجه شده است آیا به گذران یک روز زندگی معلولان فکر کرده ایم؟ فرد معلول جسمی در طول روز با چه مشکل‌هایی رو به رو خواهد شد؟ برای عبور از خیابان چه قدر معطل و یا با خطر مواجه می‌شود؟ آیا معابر و فضای شهری برای عبور و مرور معلولان مناسب سازی شده اند؟
آیا طبق بند ۹ اصل سوم قانون اساسی جمهوری اسلامی ایران که بر «رفع تبعیضات ناروا و ایجاد امکانات عادلانه برای همه» در کلیهٔ زمینه‌های مادی و معنوی تأکید می‌کند آیا با معلولان رفتار و یا در راستای برقراری این بند تلاش موثری شده است یا خیر؟
با تمامی تلاش‌های دولت و سازمان‌های مربوطه از جمله سازمان بهزیستی این دسته از افراد در جامعه همواره مشکلات و نیازهایشان در حال افزایش است و باید بر اساس این دو مقوله‌ی مهم برنامه ریزی اصولی انجام شود، رفتار و عکس العمل افراد در جایگاه‌های مختلف با افراد معلول نیز باید در معرض بررسی قرار بگیرد، از آنجایی که اولین برخورد فرد معلول با محیط اطرافش خانواده‌ی اوست بسیار مهم است که خانواده‌ی معلولان نیز در حمایت مالی و معنوی بسیاری شوند.
شرایطی پیش می‌آید که به دلیل ناآگاهی و عدم آموزش، افراد جامعه رفتار نامناسبی به عنوان شهروند با معلولین دارند، و این مسئله تاثیر مستقیم بر روی روح و روان این افراد خواهد گذاشت.
این افراد به خوبی فرق میان ترحم و مهربانی را متوجه می‌شوند و ترحم افراد آن‌ها را آزار خواهد داد، ترحم و بعضا نامهربانی و اذیت و آزار از سوی شهروندان آن‌ها را از جامعه دور کرده است و زمینه افسردگی و طرد شدن از گروه‌های مختلف جامعه را به وجود خواهد آورد.
زندگی معلولین با مشکلات بسیاری رو به رو است که قطعا عدم حمایت دولت مشکلات آن‌ها را بیشتر خواهد کرد، فضای نامناسب شهری برای عبور و مرور ازجمله نبود امکان دسترسی به اماکن عمومی و ادارات دولتی، به دلیل مناسب نبودن مسیرهای تردد درسطح شهر، مناسب نبودن پیاده روها، اتوبوس ها، ترمینال ها، حمل ونقل درون شهری، ورودی بانک ها، عابربانک ها، نبود سرویس‌های بهداشتی مناسب معلولین، تابلوهای راهنمایی درتقاطع ها، پارکینگ خودرو مختص معلولین، آسانسورها، نبود رمپ درتمام نقاط شهر، توجه نکردن به اصول مناسب سازی در جلوی درب خانه‌ها و پارک کردن خودرو جلوی سطح شیب دار، هزینه بالای درمان، موانع در زمینه اشتغال و ازدواج، مستمری محدود به مبلغ ۳۰۰ هزار تومان در مقابل هزینه‌ی بالای درمان که حداقل از سه میلیون تومان شروع خواهد شد را می‌توان در دسته مشکلات و موانع پیشرفت قرار داد که قشر معلولین با آن درگیر هستند.
افرادی که نه تنها معلولیت آن‌ها باعث محدودیت آن‌ها نشده بلکه دارای توانایی و استعدادهایی هستند که اگر توسط دولت و سازمان‌های مربوطه مورد حمایت قرار بگیرند از درد آن‌ها کاسته خواهد شد و در عمل برای پیشرفت جامعه به قدر توانایی‌هایی که دارند موثر خواهند بود، بیش از ۱۵ سال است که قانون جامع حمایت از حقوق معلولان مصوب و ابلاغ شده است، اما این قوانین یا اجرا نمی‌شود یا اجرای آن صرفاً برای رفع تکلیف است که در این صورت برای معلولان کاربردی ندارد، و قانون‌های ما صرفا روی کاغذ کاربرد دارد، همزمان در بودجه سال ۱۴۰۱ نیز بودجه اختصاص یافته به معلولان کاهش یافته و ۱۶۰۰ میلیارد تومان از بودجه بهزیستی که متولی امور معلولان در کشور است پرداخت نشده است و بایستی افرادی که می‌توانند در امور معلولین تسهیل ایجاد کنند تلاش کنند و به وعده‌های خود جامه‌ی عمل بپوشانند تا دنیای بهتر و امن تری برای معلولان ساخته شود.
نظر شما