به نقل از ریسرچ اجو، این مطالعه با عنوان «پویش چندلایهای اجتماعی و افسردگی در بزرگسالان مسنتر: یک تجزیهوتحلیل ۱۰ ساله متقابل (cross-lagged)»، به رهبری دکتر رید رینولدز (Reed Reynolds) و با همکاری دکتر جینگبو منگ (Jingbo Meng) و دکتر الیزابت دورنس هال (Elizabeth Dorrance Hall) در گروه ارتباطات MSU انجام شد.
دکتر رینولدز اظهار کرد: ما میدانیم که ارتباط اجتماعی برای افراد در سنین بالا فوقالعاده مهم است و همچنین افراد مسن اغلب از تقلیل یافتن محافل و دشواری ایجاد روابط جدید رنج میبرند. مطالعه ما کمک میکند تا نشان دهد که چگونه مشارکت در جامعه چه از طریق باشگاهها، موسسات خیریه یا کلیساها یکی از بهترین راهها برای افراد مسن برای ایجاد روابط جدید و رشد شبکه اجتماعی آنان است و به نظر میرسد این شبکه نیرومند از بروز افسردگی در آینده جلوگیری میکند.
بررسی رابطه بین انزوا و افسردگی
رینولدز گفت: این مسأله که آیا انزوا در بزرگسالان مسن، به افسردگی منجر میشود یا نه سوالی است که از گذشته مطرح بوده است. بسیاری گمان میکنند این مسأله دو جهت دارد: انزوا منجر به افسردگی میشود و همچنین افسردگی انزوا را افزایش میدهد. مطالعه ما نگاهی به روندی انداخت که طی ۱۰ سال پیشرفت داشت و ما شواهد بیشتری یافتیم که روابط اجتماعی ما بر افسردگی تاثیر مثبت میگذارد تا بالعکس (افسردگی تاثیر منفی بر روابط اجتماعی بگذارد)؛ بنابراین، انزوا عامل مهمی در افسردگی است.
این مطالعه سه حلقه تعامل اجتماعی در بزرگسالان مسن را بررسی کرد: لایه صمیمی، لایه میانی و لایه اجتماع. لایه صمیمی به ارتباط با همسران اشاره دارد. لایه میانی به ارتباطات بینفردی گفته میشود که افراد بهطور منظم با یکدیگر در ارتباط هستند مانند دوستان، خانواده و همکاران و در آخر لایه اجتماع به تعامل بین فردی که توسط جوامع و سازمانها پرورده شده است مانند کار داوطلبانه یا کلاسهای آموزشی در یک مرکز اجتماع، اشاره دارد. درحالیکه افراد مسن ممکن است بتوانند در بسیاری از لایههای ارتباط انسانی قرار بگیرند، کیفیت روابط آنان در هر لایه نیز تفاوت ایجاد میکند.
دکتر رینولدز بیان کرد: همه روابط متفاوت هستند و نوع حمایتی که ما دریافت میکنیم به کیفیت رابطه بستگی دارد. در صورت بروز بحران شخصی، حمایت میتواند بهصورت کمک ملموس باشد. همچنین میتواند احساسی باشد و احساس دوستداشتنی بودن نیز حیاتی است. در ارتباطات بیرونی (محیطی، پیوندهای ضعیف) کمتر سرمایهگذاری و فداکاری میشود، بااینوجود برای ایجاد ارتباطات نزدیکتر مهم هستند. آنها همچنین به احساس تعلق داشتن به یک جامعه کمک میکنند. (نظریه پیوند ضعیف به این قضیه اشاره دارد که آشنایان مخصوصا در شبکههای اجتماعی ممکن است نسبت به دوستان نزدیک تاثیرگذارتر باشند.)
یافتن آسودگی در اجتماع
بزرگسالانی که روابط صمیمی و نزدیک ندارند، اغلب این فقدان ارتباط انسانی را در سایر حوزههای محافل اجتماعی خود یا لایههای اجتماعی جبران میکنند. دکتر رینولدز عنوان کرد: بر اساس شبکه اجتماعی یک شخص ما جبران میبینیم. افراد بدون همسر یا شریک زندگی عاشقانه تمایل به ایجاد شبکههای بزرگتر بینفردی دارند. برعکس، افراد دارای یک شریک زندگی ممکن است زمان کمتری داشته باشند و نیاز کمتری به یک شبکه بزرگ دوستی داشته باشند.
گرچه این تعجبآور نیست اما برخی از یافتههای این تحقیق محققان MSU را تحت تاثیر قرار داده است.
دکتر رینولدز ادامه داد: بزرگترین شگفتی، تاثیر داشتن شریک زندگی در ابتلا به افسردگی در آینده بود. این مسأله قبلا موردبررسی قرارگرفته بود و بهطورمعمول، در میان بزرگسالان میانسال، داشتن شریک زندگی یا همسر برای سلامت روان مفید است. با افزایش سن و افزایش خطر مرگومیر، شریک زندگی ما نیز همین مسیر را تجربه میکند.
وی افزود: تحقیقات ما خطر بالای مرگ شریک زندگی و افزایش قابلتوجه افسردگی را برای افراد مسن نشان میدهد. متاسفانه تاثیر از دست دادن شریک زندگی با افزایش سن تشدید میشود. علاوه بر تجربه غم و اندوه، افراد مسن ممکن است فرصت کمتری برای ایجاد رابطه جدید با شریک زندگی جدید را تصور کنند، ممکن است ازلحاظ عملکرد توانایی کمتری برای انجام این کار داشته باشند و جایگزینی رابطهای که با یکعمر تجربه مشترک همراه بوده است گاهی امکانپذیر نیست.
سایر پروژههای تحقیقاتی نشان دادهاند که انزوا ممکن است با عمری کوتاهتر همراه باشد و این امر برای بزرگسالان مسن منزوی خطرناکتر است. بااینحال، این مطالعه بهجای بررسی مسائل مربوط به مرگومیر، بر سلامت روان تمرکز داشت.
افزایش انزوا در بیماری همهگیر
دکتر دورنس هال اظهار کرد: در دنیای بزرگسالی، روابط بزرگسالان مسنتر منحصربهفرد است. این بزرگسالان میتوانند واقعا احساس منزوی بودن داشته باشند. اینکه در محفلی هستید و چقدر با دیگران در ارتباط هستید نقش مهمی در بهزیستی شما دارد. ما واقعا میخواستیم این ایده را کشف کنیم.
این تحقیق اهمیت ویژهای در بیماری همهگیر ویروس کرونا دارد زیرا بسیاری از افراد مسن در معرض خطر ابتلا به کووید-۱۹ یا از دست دادن شریک زندگی خود در این بیماری هستند. بسیاری از بزرگسالان مسن نیز به دلیل اقدامات پیشگیری از خطرات بهداشت عمومی مانند فاصله اجتماعی و قرنطینه، انزوای بیشتری را تجربه میکنند.
دکتر دورنس ادامه داد: داشتن ارتباط در جامعه بسیار مهم است که به نظر من امروزه بهویژه در زمان کووید مهمتر از گذشته شده است. ما میتوانیم بیرون برویم و داوطلب شویم و یا در فعالیتهای اجتماعی و کلاس یوگا شرکت کنیم یا هر کاری برای ارتباط با جامعه بزرگتر خود انجام دهیم. در دسترس بودن این گزینهها در این دوران خوب است.
پسازاینکه زندگی عمومی در سال ۲۰۲۰ متوقف شد، بسیاری از افراد، خانوادهها و گروهها توانستند با استفاده از سرویسهای ویدئویی مبتنی بر اینترنت و برنامههای رسانههای اجتماعی به ملاقات در یک فضای دیجیتالی ادامه دهند.
دکتر جینگبو عنوان کرد: بسیاری از تعاملات و جلسات گروهی به شکل مجازی در حال انجام است، بنابراین ممکن است برای بزرگسالان جوانتر آسان باشد، اما برای افراد مسن ممکن است آنچنان آسان و قابلدرک نباشد. اینکه فناوری تا چه اندازه میتواند این خلاءها را پر کند نیز مهم است.
این مطالعه یکی از دو مقالهای است که این گروه در سال ۲۰۲۰ با تحقیق در مورد این موضوع منتشر کردهاند. محققان MSU امیدوارند که بتوانند بیشتر در زمینه انزوای اجتماعی و افسردگی در افراد مسن که جمعیت رو به رشد در ایالاتمتحده است، الهامبخش باشند.
دکتر رینولدز بیان کرد: یک نیاز فوری برای کمک به کسانی که از افسردگی رنج میبرند و بهویژه افراد مسن که در سوگ از دست دادن شریک زندگی خود هستند، وجود دارد. درحالیکه محققان به یادگیری بیشتر ادامه میدهند، چیزی که میتوانم تاکید کنم اهمیت ایجاد روابط در طول عمر است که شامل مشارکت در فعالیتهای جمعی و همچنین حفظ روابط نزدیک است. درنهایت، بیش از آنکه بدانیم به آنها نیاز خواهیم داشت.
نتایج این تحقیق در نشریه روانشناسی و پیری منتشر شده است.
نظر شما