بازی‌درمانی، راهی برای تعامل با کودک با اختلال طیف اتیسم

بازی‌ کردن، یک مدرسه عالی و تمام‌وقت برای کودکان است. کودکان با بازی کردن یاد می‌گیرند که با همسالان خود و دیگران ارتباط برقرار کنند. بازی کردن به آن‌ها کمک می‌کند که مهارت‌های حرکتی بهتری داشته باشند و چشم‌ها و دست‌هایشان هماهنگ شود.

بنابر اعلام ایده‌های کوچک ویرانوین، این داستان، برای کودکان با اختلال طیف اتیسم کمی متفاوت است. آنان، سخت با دیگر کودکان دوست می‌شوند و بازی با اسباب‌بازی‌های متنوع را هم دوست ندارند؛ اما باید بدانید که این کودکان هم خلاقیت‌ها و روش‌های خاص خود را برای بازی کردن ابداع می‌کنند. اینجاست که والدین و مربیان کودک می‌توانند با مداخله به موقع و حساب شده، پا به دنیای کودک بگذراند. سیستم برقراری ارتباط با تصویر یا همان پکس یکی از روش‌های موثر مداخله است.

انواع بازی و اسباب‌بازی در دنیای کودکان

شش نوع بازی مختلف وجود دارد که همه کودکان در سنین مختلف به تنهایی، یا با حضور دیگران انجام می‌دهند. بازی‌های اکتشافی، اولین نوع این این بازی‌ها هستند. کودکان با لمس کردن، به دهان بردن، و وارسی اسباب‌بازی‌ها، سعی می‌کنند دنیای اطراف خود را کشف کنند. والدین اینجا می‌توانند با تشویق و ترغیب کودک و با قراردادن اسباب‌بازی‌های امن مختلف در اختیار او، درهای کشف جهان را به رویش باز کنند.

در ۵ نوع دیگر بازی، کودک از مرحله کشف گذشته و به مرحله ارتباط برقرار کردن با اشیاء و استفاده از آن‌ها می‌رسد. در بازی‌های علت و معلولی کودک یاد می‌گیرد که می‌تواند با انجام یک کار، نتیجه دلخواهش را به دست بیاورد؛ مثلا با فشار دادن یک دکمه روی شکم عروسک، آهنگ پخش شود. کودک در بازی‌های عملکردی طرز کار یک ماشین یا مهره‌های بازی را یاد می‌گیرد. در بازی سازند کودک یاد می‌گیرد یک پازل حل کند.

بازی‌های فیزیکی، مانند دوچرخه سواری، همه بدن کودک را درگیر می‌کند. نوع پنجم بازی، بازی‌های نمادین است که کودک نقش یک مادر، یک راننده یا پزشک را بازی می‌کند و پیجیده‌ترین نوع بازی است. در نهایت بازی‌های انفرادی که کودک تمایل دارد تنهایی و مستقل بازی کند و توجهی به دیگران ندارد.

والدین کودکان با اختلال اتیسم می‌دانند که سبک بازی مورد علاقه کودکشان بازی‌های انفرادی و تکراری است. اما والدین همیشه می‌توانند با تشویق و حمایت کودک، و استفاده از روش‌های مورد علاقه خودش در بازی، به او مهارت‌های برقراری ارتباط را آموزش و او را به سمت بازی‌های گروهی سوق دهند.

پکس، راهی برای ارتباط برقرار کردن با کودکان با اختلال طیف اوتیسم

روش برقراری ارتباط پکس یکی از روش‌هایی است که والدین می‌توانند برای آموزش مهارت‌های اجتماعی به کودک از آن استفاده کنند. مجموعه پکس کِدیلند، یک روش جایگزین برقراری ارتباط برای کودکانی است که حرف زدن برایشان مشکل است. کودکان با اختلال طیف اوتیسم با تصاویر بهتر از کلمات اتباط برقرار می‌کنند. پکس می‌تواند به کودک برای آغاز کردن یک مکالمه کمک کند و در مرحله‌های بعد، درخواست کردن و جواب دادن به سوالات را برایش آسان کند.

موضوعاتی که در مجموعه پکس کدیلند به آن پرداخته می‌شود غذاها، اسباب‌بازی‌ها، مدرسه، کارهای شخصی و احساسات است. همه این موضوعات پای کودک را به جهان اطرافش بازی می‌کند و به او اجازه می‌دهد با دیگران کنش داشته باشد. مجموعه پکس کدیلند به شکلی استاندارد طراحی شده‌اند تا هم والدین، هم مشاور و مربیان کودک بتوانند از آن استفاده کنند.

کد خبر 20899

برچسب‌ها

نظر شما

شما در حال پاسخ به نظر «» هستید.
2 + 3 =

خدمات الکترونیک پرکاربرد