تهران| خانه امید گلاره ها

خانه های امن دولتی تهران که محل نگهداری بانوان و دختران آسیب دیده یا در معرض آسیب هستند در مراکز اورژانس اجتماعی مناطق 16 و 20 دایر شده اند.

 گوشه چشم های میشی رنگ سارا نوعی ترس، اضطراب و غصه جا خوش کرده که انگار هیچ گاه رهایش نمی کند.

 گلاره 14 سال دارد، اما طعم موادمخدری مثل حشیش تا شیشه را چشیده. پاتوق های شبانه معتادان و اراذل و اوباش این شهر بزرگ را می شناسد و ناپدری هوسبازش شوق بازی و سرخوشی کودکانه و آرزوهای جوانی اش را بر باد داده است. سارا یکی از صدها دختر خسته این شهر است که از زمین و زمان بریده اند و در جست وجوی سقفی امن، از « مرکز اورژانس اجتماعی» سردرآورده اند. این دخترها و زنان بی پناه با بقچه ای پر از تنهایی و قصه های پرغصه به اینجا آمده اند و حالا صاحب چند خواهر، خاله و مادر هستند که به خویشاوندان نسبی بی شباهت نیستند. آنها بانوان و دختران رنج دیده ای هستند که جای پای انواع آسیب های اجتماعی روی شخصیت زخمی و مجروح شان دیده می شود.

خانه های امن دولتی تهران که محل نگهداری بانوان و دختران آسیب دیده یا در معرض آسیب هستند در مراکز اورژانس اجتماعی مناطق 16 و 20 دایر شده اند. بزرگی آمار آسیب های اجتماعی تهدیدکننده بانوان جنوب پایتخت سبب شده خانه های امن و سلامت تهران در مراکز اورژانس اجتماعی این گوشه شهر مستقر شوند.

* 80 نیرو در 3 نوبت کاری به مددجویان اورژانس اجتماعی شهدای دولت آباد خدمت رسانی می کنند.
* 11 سال از تأسیس مرکز اورژانس اجتماعی شهدای دولت آباد می گذرد. این مرکز 8 سال پیش از منطقه 16 به شهرری منتقل شده است.
* 600 بانوی آسیب دیده و فرزندان شان سال گذشته از خدمات اورژانس اجتماعی شهدای دولت آباد استفاده کردند.
* 123 شماره تماس مرکز اورژانس اجتماعی است. روی تابلو بزرگی که بر پیشانی در ورودی مجتمع نصب شده نام « مرکز اورژانس اجتماعی شهدای دولت آباد» به چشم می خورد و چند خودرو با آرم مرکز، مقابل آن پارک شده است.

اگر از این علائم بزرگ چشمپوشی کنیم همه چیز شبیه خانه ای معمولی است. کارگران ساختمانی مشغول تعویض موزاییک های حیاط هستند و برای رسیدن به آپارتمان دخترها باید از بهارخوابی کوچک بگذریم. دخترها در مدرسه یا دانشگاه هستند و « مهسا» کنار خاله « امینی» در خانه مانده است. بوفه پر از ظروف کریستال و پرده های زیبا، به سالن پذیرایی وسیع و پاکیزه « خانه سلامت» شکل و شمایل خانه های معمولی را بخشیده است. پخت وپز شام و ناهار در آشپزخانه مرکز انجام می شود و با آنکه ظهر است، روی اجاق آشپزخانه اپن و نقلی گوشه سالن غذایی بار نگذاشته اند. اینجا برای وقت هایی آماده شده است که دخترها هوس سیب زمینی سرخ شده یا پفیلا و قهوه داغ می کنند.

* مهسا نور خورشید ندیده روی اغلب تختخواب ها عروسک خرسی کوچک یا بزرگی لمیده است. عروسک خرسی « مهسا» بامزه است. او 22 سال دارد، ولی صورت معصوم و جثه ریزش او را دختری نوجوان نشان می دهد. مهسا فرزند پدری معتاد و مادری عقب افتاده ذهنی است. پدر مهسا چند سال دخترش را در حمام خانه حبس کرده بود و دور از چشم همسرش او را آزار می داد. مددکاران اورژانس اجتماعی با تماس همسایه ها از حال و روز او باخبر شدند و پیچیده در پتو و در حالی که مراقب بودند از تابش نور خورشید هراسان نشود به خانه سلامت آوردند. مهسا مدت ها در تاریکی پتو و با دست غذا می خورد و از همه کس و همه چیز می ترسید، اما حالا دختری خونگرم و اجتماعی شده و با کمک مربیان، مواد درسی پایه چهارم ابتدایی را آموزش می بیند. ظهر است و سروکله 11 دختر دیگر خانه یکی یکی پیدا می شود. « پریسا» و « مائده» خواهران افغانستانی هستند که پدر و مادرشان را از دست داده اند و وقتی برادرشان قصد فروش آنها را به پیرمردی پولدار داشت به بهزیستی پناه آوردند. مائده عاشق فوتبال است و تصاویر کوچک و بزرگ رونالدو، ستاره تیم فوتبال پرتغال را به قفسه کتاب هایش آویخته است.

* شب های هولناک کودکی « گلاره» زیبا و خوشرو تنها دختر دانشجوی خانه است. پدر و مادر گلاره از هم جدا شده اند و او کودکی اش را در کنار مادر و ناپدری گذرانده است. با آنکه 5 سال از سکونت گلاره در این خانه امن و آرام می گذرد هنوز هم هر شب کابوس آزارهای ناپدری اش را می بیند. رنگ چهره « فاطمه» تیره و آفتاب سوخته است. او در کودکی همراه نامادری معتادش از استانی مرزی به تهران آمده و سال های طولانی در گوشه و کنار محله های شوش و هرندی شب های هولناکی را به صبح رسانده است. « رؤیا» هم پدر و مادری معتاد داشته که او را به پیرزن و پیرمردی گدا فروخته اند. رؤیا خسته از سال ها گدایی و کتک خوردن و تحمل گرسنگی از چنگ پیرزن و پیرمرد فرار کرده و نیروهای انتظامی او را لب جاده ای تک و تنها پیدا کرده اند. دخترهای خانه سلامت پس از مدت ها زندگی در کنار هم مانند خواهرانی هستند که موقع دلتنگی بار دل یکدیگر را سبک می کنند، به درس و مشق همدیگر می رسند، با هم به خرید و گردش می روند و گاهی هم از یکدیگر شاکی می شوند و خانه را روی سرشان می گذارند.

* این خانه امن است خاله « نرگس امینی» و خاله های دیگر وقتی نوبت کاری شان تمام می شود باید پی کار و زندگی شخصی شان بروند، اما اگر شبی حال یکی از دخترها خوب نباشد، خاله امینی پای رفتن به خانه اش را ندارد. اگر بچه ها هوس خوردن لوبیاپلو دستپخت خاله را بکنند او می ماند و برایشان آشپزی می کند. چندمتر دورتر از خانه سلامت و انتهای طبقه اول ساختمان قدیمی اورژانس اجتماعی، زنانی زندگی می کنند که مانند این دخترها تقدیری پرطول و تفصیل دارند. محل زندگی آنها از خانه سلامت جمع وجورتر است، اما اگر غم و غصه های زندگی امانشان دهد، همان اتاق نقلی و آشپزخانه کوچک و پاکیزه انتهای راهرو هم برای نمایش هنر خانه داری شان کفایت می کند. دم ظهر است و هریک از ساکنان « اتاق امن» به دنبال راهی برای باز کردن گره های زندگی شان رفته اند. « عذرا» که با بدنی کبود و دست و بازوی شکسته به اینجا پناه آورده، همراه مددکاری به دادگاه خانواده رفته تا شاید بتواند حضانت دختر 3 ساله اش را از همسر الکلی اش بگیرد.

* خانواده اش را در قبر پنهان می کرد «زینب» سالخورده ترین عضو خانه امن است. پسر زینب او را از خانه بیرون رانده و سر پیری تنها و بی خانمان شده است. « مژگان جمالی» رئیس مرکز همراه با مددکاران اورژانس اجتماعی پیگیر کارهای او هستند تا پسر ناخلفش را به راه آورند یا حق و حقوق قانونی اش را پس بگیرند. زینب بار زندگی اش را روی دوش فرزندش نینداخته و در کارگاه سبزی پاک کنی مشغول است. او امروز هم به کارگاه رفته است. جمالی به نتایج خدمات روان شناسی و مددکاری که به ساکنان این خانه داده می شود خوشبین است. او که 25 سال از عمرش را به رفع ورجوع مشکلات آسیب دیدگان اجتماعی گذرانده، تعریف می کند: «چند سال پیش مادر 2 پسر جوان به این خانه مراجعه کرد. او همسر معتادی داشت که بر اثر مصرف شیشه دچار توهم می شد. مرد معتاد کف خانه اش را به اندازه قبر بزرگی کنده بود و موقع خروج از خانه، همسر و بچه هایش را داخل قبر پنهان می کرد. روی گورها را هم با خاک می پوشاند تا کسی صدای آنها را نشنود. مادر پس از خودکشی یکی از فرزندانش به اینجا مراجعه کرد. با دستور قضایی، همسرش را در کمپ و بیمارستان بستری کردیم و مادر و فرزند را تحت خدمات روان درمانی قرار دادیم. الان همه اعضای خانواده بهبود پیدا کرده اند و کنار هم زندگی می کنند. پسر خانواده دانشجو است و پدر در پیک موتوری کار می کند، مادر هم با هنرهای دستی سرگرم است. » دلخوشی جمالی به این اتفاق های خوب است که سختی ها و تلخی های کارش را می شوید. او می گوید: «من یک پسر 22 ساله دارم، اما ده ها دختری که اینجا بزرگ می کنم به اندازه پسرم عزیز هستند. » جمالی تاکنون 8 دخترش را به خانه بخت فرستاده و در مراسم عروسی آنها مادری کرده است.

 از شوش تا ورامین را خدمت رسانی می کنیم مژگان جمالی - رئیس مرکز اورژانس اجتماعی

خدمات مرکز اورژانس اجتماعی به ساماندهی زنان و دختران خشونت دیده و در معرض خطر خلاصه نمی شود. کارشناسان واحد «مداخله در کاهش طلاق» این مرکز برای صلح و سازش زوج های داوطلب طلاق توافقی تلاش می کنند و اگر زندگی فروپاشیده قابل ترمیم نباشد مهارت های لازم را برای شروع زندگی مشترک سالم و بدون تنش به آنها می آموزند. کارشناسان بخش مشاوره و فوریت های اورژانسی هم همیشه حاضر به یراق هستند تا برای کمک رسانی به موارد اقدام به خودکشی، دختران فراری، کودک آزاری، معلول آزاری و سالمندآزاری اعزام شوند. محدوده خدمت رسانی مرکز اورژانس اجتماعی شهدای دولت آباد از شمال به خیابان شوش، از ضلع جنوب به حسن آباد فشافویه، از غرب به قرچک ورامین و از شرق به جاده ساوه می رسد و خدمات تیم تخصصی آن که از روان شناس، مددکار، پزشک، روانکاو و مشاور حقوقی تشکیل شده شهروندان تهرانی را تحت پوشش قرار می دهد. مددجویان این مرکز از سوی مراجع قضایی و گروه های مردم نهاد معرفی می شوند یا به صورت خودمعرف مراجعه و درخواست کمک می کنند.

منبع خبر: همشهری
کد خبر 628

نظر شما

شما در حال پاسخ به نظر «» هستید.
4 + 5 =

خدمات الکترونیک پرکاربرد