هیچ روزی چون چهاردهم خرداد نبود که در آن طوفان مصیبت و عزا، بر این مردم تازیانه غم و اندوه فرود آورد. ایران یک دل شد و آن دل در حسرتی گدازنده سوخت و یک چشم شد و آن چشم در مصیبتی عظیم گریست.
از غم دوست در این میکده فریاد کشم
دادرس نیست که در هجر رخش داد کشم
سال ها می گذرد، حادثه ها می آید
انتظار فرج از نیمه خرداد کشم
اماما :
ای روح پر کشیده به بهشت!
در سالگرد عروج ملکوتی ات، باز همه چه غریبانه غم، چنگ بر دل هایمان می زند.
سوگ جانسوز تو، ایران را به غم و ماتم نشاند و چشمه های اشک را از دیدگان خون بارِ امّت عاشق، جاری ساخت.
آنچه رفت، پیکر پاک و جسم مطهرت بود.
وآنچه ماند، تفکر ناب و اندیشه روشن و خط ماندگارت بود.
اماما! روح تو به آسمان ها پر کشید،
اما راه تو، ای روح خدا! در زمین و میان عاشقان تداوم یافت.
پرچمی که برافراشته ای، اکنون بر دوش علمداری رشید از نسل حسین فاطمه(س) است.
با رفتن تو ترانه بی مفهوم است
منظومه عاشقانه بی مفهوم است
باید که چو ابر ، روز و شب گریه کنیم
لبخند در این زمانه بی مفهوم است
نظر شما